Verslag door Peter Tholen, Eelde
Bladvulling, meer wordt dit artikel niet. Want in eerste instantie bedoeld om toneelgezelschap E POI een zetje te geven door publiek naar het sneeuwwitte ijspaleis in Vries te lokken. Het is onvoorstelbaar dat er op Goede Vrijdag ook maar één stoel over is. Wie dus al een kaartje heeft voor die voorstelling kan beter stoppen met lezen, die ziet het beter zelf. Wie geen kaartje meer kon bemachtigen: leg deze krant weg want anders draait het uit op tandenknarsen van jalouzie. Zeker als je leest dat de acht vrouwen van E POI zaterdag straalden als sterren.
Mooi gezicht als je stiekem achter het decor ziet hoe de spelers zich voorbereiden. Nog snel een slok water (?), tekst toch weer even doornemen, gluren naar de volstromende Melkfabriek in Bunne. Tout Bunne/Winde is present, zij weten daar een goed toneelstuk te waarderen. Zonder aankondiging stapt een mooie dame met microfoon het toneel op. Verbijstering, ongeloof. Edith Piaf is terug! Zangeres Davine heeft een stem die op maat is gesneden voor de acht Franse chansons waarmee de eenakter in hapklare brokken wordt opgedeeld. ‘Non, je ne regrette rien’ ze galmt het nummer de zaal in. Nou, het publiek had na afloop helemaal nergens spijt van, die staande ovatie had nog stukken langer mogen aanhouden. E POI (‘nou en’) bracht een heuse whodunit op de planken. De titel ‘De Zangeres Acht Vrouwen En Een Moord’ dekt de inhoud, maar zegt niets over de grote variatie aan stemmingen die de vrouwen de zaal in slingerden. Wat een heerlijk uitgesproken types die met kerst als familie samenkwamen in dat ingesneeuwde Franse landhuis in de bergen. Iedereen kreeg prompt een enorme hekel aan die superarrogante freule, gespeeld door Janny Boers. Die in het echt een heel aardig mens is. Supersterk hoe ze in haar hermelijnen koningsmantel (hoe verzin je het!) dienstmeid Louise hooghartig te kakken probeerde te zetten, wat haar niet lukte. Het publiek genoot toen diezelfde Louise haar tegen het eind van het stuk heel vilein op haar nummer zette. En o ja, er is een moord gepleegd. Marcel, Gaby’s man is, enkel aan de knal te horen, doodgeschoten. Het huis is door de sneeuw hermetisch afgesloten van de buitenwereld, dus moet één van de vrouwen de moordenares zijn. Iedereen verdenkt iedereen. Verwikkelingen. Scheldpartijen. Vrouwen die van alles opbiechten behalve de moord. Hier stopt de uitleg. Want de taferelen die zich daarna ontwikkelen moeten de gelukkige kaartjesbezitters echt zelf gaan zien. De plot ontwikkelt zich (uiteraard) totaal anders is dan je had verwacht. Robert Thomas zal als tekstdichter in zijn vuistje hebben gelachen toen hij het stuk schreef. Verkneukelen heet dat. Alinda Hegger uit Bunne zag kans om alles uit de acht dames (en de grote professionele crew daaromheen) te trekken wat er aan kwaliteit in zat. En dat is veel. Het zijn amateurs, maar dat lees je niet af aan hun spel. Denk je dat ze zomaar mochten optreden voor ons koninklijke echtpaar? Nou dan. Elke zin zat vol innerlijke beleving. Iedereen speelde haar karakter alsof ze in dat lijf geboren was. Als de oudste dochter van Gaby zwanger blijkt te zijn dan voel je dat als kijker. Als zus Augustine wanhopig probeert verleidelijk te zijn, maar dat na een lesje erotiek van de dienstmeid nog steeds niet kan, dan heb je oprecht medelijden. Elk type kwam tot zijn recht, en daardoor het hele toneelstuk. Nog even over Davine die onder meer het chanson Milord van Piaf zong, waarin de 70-plussers ongetwijfeld zangeres Corry Brokken terugzagen. Die dame gaan we op veel vooraanstaande podia terugzien. Dus, samenvattend, als je een kaartje hebt voor 29 maart in het gemeentehuis: gefeliciteerd. Voor iedereen die dat niet heeft is er nog een herkansing op 14 juni in Borgercompagnie. Kijk maar snel op epoi.org.
