Bunne en Winde gaan tegenwoordig behoorlijk mee in de moderne vaart der volkeren: glasvezel, zonnepanelen, volop zelfstandig ondernemerschap, te koop staande huizen die veelal door mensen van buitenaf fraai worden verbouwd. Het ‘gevaar’ ligt misschien een beetje op de loer dat we vergeten dat er nog een behoorlijk aantal mensen wonen die hier geboren en getogen zijn en die zich nog van alles weten te herinneren over hoe het er hier in het verleden aan toe ging. Zoals Janna Enting aan de Donderenseweg 5 in Bunne. Een verhaal waarom het vroeger beter was – en waarom eigenlijk toch ook weer niet.
Janna groeide op op de boerderij aan het Paasveen waar tegenwoordig galerie De Bun is gevestigd in de tijd dat de koeien nog met de hand gemolken werden en de melk in melkbussen met paard en wagen naar de melkfabriek werd vervoerd. De familie had zo’n 20 koeien die veelal vrij over het veld rondliepen. Een eind verderop, tegenover het huidige eerste vennetje, stond het piepkleine boerderijtje van familie Paas. Derk Paas stond bekend om zijn inzet voor de veenties rond Bunne en naar hem is uiteindelijk de weg Paasveen vernoemd. Als de bakker langs was geweest, kreeg Janna van haar moeder de opdracht zich een weg te banen naar de familie Paas om daar hun brood af te geven.
In de 50-er jaren -de tijd dat Janna op de lagere school in Bunne zat- leek het leven aan het Paasveen zich in een plezierig tempo af te spelen. Bijna alle huizen in Bunne waren in die tijd nog boerderijen. Hun koeien werden regelmatig aan de rand van Bunne naar de weilanden tegenover de huidige ijsbaan gebracht. Onderweg naar huis werd brood en een eventuele kleine boodschap ingekocht bij bakker Kamps, momenteel Peizerweg 10. De lagere school bestond uit twee lokalen en bevond zich in het centrum aan de huidige Burchtweg 4. Tijdens de herfstvakantie kon je bij de hoofdmeester een week extra verlof vragen om op de boerderij mee te helpen met het rooien van de aardappelen en in de zomervakantie ging je niet op vakantie, maar werd er gelogeerd bij neefjes en nichtjes. De schoolreisjes in die tijd gingen regelmatig naar de Sprookjeshof in Zuidlaren, maar Janna herinnert zich ook een keer met een gehuurde bus naar de dierentuin in Emmen te zijn gegaan. Een spektakel aan het begin van de zomer was de kermis achter hun huis aan de Donderenseweg. Er was een heuse luchtschommel en er werden leuke spelletjes gespeeld, zoals was ophangen: twee waslijnen met allerlei sokken en nachthemden van thuis en verderop twee lege tonnen. Twee kinderen streden tegen elkaar en degene die het eerst de was van de lijn kon halen en in de ton kon stoppen won. Later is de lagere school verhuisd naar de Burchtweg 3 en kwam er een garagebedrijf in de oude school terecht.
In het begin van de jaren 60, toen de ontginning van het Bunnerveen op volle toeren draaide, was Bunne in de greep van een toch wel ingrijpende ruilverkaveling. Omdat een aantal boeren de stap durfden te nemen een boerderij te zetten op het Bunnerveen, kwamen er in Bunne zelf een aantal plekken vrij. Met twee dochters en dus een onzekere boerentoekomst besloten de ouders van Janna de stap naar het Bunnerveen niet te wagen, maar te verhuizen naar de Donderenseweg waar ze in de boerderij van de achterneef van Janna gingen wonen.
Eind jaren 60 ondernam de oudere jeugd in de weekenden regelmatig in de avonduren een fietstocht naar Vries en werd uitgekeken naar de eens per maand georganiseerde koppelavonden: op de fiets naar de Sprookjeshof waar jongeren uit de hele omgeving bij elkaar kwamen om elkaar te leren kennen. Had je geluk, dan werd je op de brommer thuisgebracht. Tijdens een van deze koppelavonden heeft Janna haar man Wim ontmoet.
Nadat Janna en Wim getrouwd waren leefde het complete gezin – vader, moeder, Janna, Wim en later ook hun twee kinderen – aan de Donderenseweg. Waar de opkomende mechanisatie in de landbouw menig boer voor de keuze stelde wel of geen dure machines aan te schaffen, besloot de familie Enting begin jaren 60 te investeren in een heel andere vorm van vooruitgang. Er ontstond namelijk het idee gezamenlijk in de omgeving van de huidige ijsbaan een diepvrieshuisje te plaatsen, waar deelnemers vervolgens een gedeelte van konden huren om hun groenten ingevroren te bewaren. Toen de firma Kroeze echter aangaf bereid te zijn de mogelijkheden van gezamenlijke inkoop te bekijken, bleek de animo voor een diepvriesbak in eigen huis veel groter en kwamen de eerste vriezers in diverse huishoudens terecht. Aan de Donderenseweg heeft deze vriezer uit 1962 trouw dienst gedaan tot een jaar of zeven geleden. De eerste wasmachine met aparte centrifuge waar je op moest gaan zitten om te voorkomen dat hij aan de wandel ging, heeft zelfs tot een paar jaar geleden op volle toeren gedraaid.
Janna denkt met veel plezier terug aan de gemoedelijke sfeer van vroeger tijden. Er was altijd wel iemand thuis om de kinderen op te vangen en als er iemand ziek was hielp de hele buurt met de verzorging. Als het hooi van het land moest, stond iedereen paraat. Iedereen kende iedereen, het was veel gebruikelijker dan nu om spontaan bij elkaar op visite te gaan. Op nieuwjaarsdag bleven de vrouwen thuis en gingen de mannen direct in de ochtend de adressen in de buurt af. Een paar weken later, in de loop van januari, nodigde je dan vrienden thuis uit om het nieuwe jaar nogmaals in te luiden. En aangezien iedereen dat deed, kwam je dezelfde mensen in januari nogal eens op de verschillende plekken tegen. Een gezellige tijd waar Janna met warme gevoelens op terugkijkt. Toch is Janna weldegelijk volledig bij de tijd en ziet ze ook wel dat het leven tegenwoordig wel comfortabeler is geworden. Ze wijst op het moderne vervoer, doet haar best om met wisselend succes familie- en buurtnieuws via de tablet te volgen en heeft er veel waardering voor dat het noaberschap nog altijd aanwezig is en iedereen in de buurt een oogje in het zeil houdt, regelmatig op de koffie komt en bij het passeren van haar huis altijd even zwaait. Bepaald niet vanzelfsprekend, maar een bijzonder veilig gevoel.