“Het volgende 5 jaren project”, zeiden Lotte en Joost over hun komst naar Bunne.
In maart 2020 – jawel, ten tijde van de allereerste lockdown – kwamen ze met Mats (5 jaar) en Rune (3 jaar) in Bunne aan. De eerste twee dagen zonder hun spullen, in een huis zonder trap, maar met bouwdrogers. De sfeer van BWB die ze tijdens de bezichtiging van het huis al hadden opgesnoven en de indruk van een gemengde en actieve gemeenschap werd echter wel direct bevestigd. Buurvrouw Anneke kwam met pannenkoeken aanzetten en de Vereniging Dorpsbelangen bracht bloemen en paaseitjes ter verwelkoming.
Na twee eerdere 5 jaren projecten (eerste baan Lotte en eerste huis samen) in Amsterdam, was Lotte de aanstichtster van de verhuizing naar Bunne. Sinds augustus 2019 werkt ze aan de Rijksuniversiteit Groningen als onderzoeker en universitair docent bij Communicatie- en Informatiewetenschappen en Nederlands aan de Faculteit der Letteren. Ze heeft ondertussen een elektrische fiets aangeschaft en fietst daarmee nu drie dagen per week naar de Kijk in ’t Jatstraat in Groningen voor de colleges die ze daar geeft. Lotte onderzoekt hoe er wordt geschreven om mensen te overtuigen en om twijfel en kritiek weg te nemen, bijv. in brochures over gezondheid en ziekte waarin maatregelen of behandelingen worden toegelicht. Dat betekent dus ook dat haar vakgebied plotseling heel actueel is met de huidige coronapandemie. Het is bijna alsof ze het aan zag komen. Want al een flink aantal jaren terug schreef ze in haar proefschrift over vaccinatiecampagnes. Nu beschrijft ze in haar onderzoek ook hoe sommige ziektes (zoals corona / Covid-19) en hoe je ertegen kunt ‘wapenen’ worden beschreven als een oorlog die we moeten winnen, terwijl bijvoorbeeld het omgaan met kanker tegenwoordig eerder wordt beschreven als een reis.
Joost werkt nu vooral vanuit huis. Na zijn promotie over zeventiende-eeuwse literatuur, sloeg hij een andere weg in en werd werkzaam in de cultuursector. Hij is directeur van Stichting Stokroos. De stichting geeft beurzen aan beeldende kunstenaars en ontwerpers, zodat ze nieuw werk kunnen maken en tentoonstellen, en zich verder kunnen ontwikkelen. Hij zoekt actief talentvolle makers en beoordeelt aanvragen. Eerder deed hij dat bij het bekendere Mondriaan Fonds als medewerker en later hoofd subsidies en was hij onder andere projectleider voor de Nederlandse inzending voor de Biënnale, een wereldberoemde kunstmanifestatie die elke twee jaar plaats vindt in Venetië. Maar Joost doet meer. Hij is ook nog adviseur van het Fonds voor Bijzondere Journalistieke Projecten dat geld beschikbaar stelt voor het doen van onderzoek of het schrijven van biografieën. En dan is hij ook nog bestuurslid van een vrijwilligersorganisatie die kinderkampen organiseert voor kinderen uit gezinnen in moeilijke omstandigheden en van een kunstorganisatie in Den Haag. Veel van het werk kan vanuit huis, maar hij bezoekt ook veel mensen en projecten, vooral in de Randstad en in Eindhoven, waar veel ontwerpers zitten.
Het wekelijks op en neer reizen tussen Groningen en Amsterdam, waar Lotte en Joost en hun kinderen Mats en Rune hiervoor woonden, werd Lotte al snel te gortig. Ze verwachtten veel logées, dus zochten ze een huis met ruimte. Een mooie stadswoning bleek te duur, een buitenwijk wilden ze niet. Ze keken in Baflo, Aduard, Peize en Donderen, maar het werd Bunne. In het oude huis van de firma Kroeze; op streetview zie je nog de machines van hun landbouwmechanisatiebedrijf.
Inmiddels hebben ze hun draai wel aardig gevonden. De verbouwing is klaar, ze hebben kippen en een moestuintje, de jongens gaan naar school en de opvang in Peize of spelen lekker buiten. Ze zijn nog wat jong voor spelen op straat, maar er zijn in BWB meer kleine kinderen dan ze dachten, dus dat is nog een kwestie van tijd. Nu is nog de speeltuin naast de deur samen met de eigen tuin een favoriete plek van de jongens. De oppas komt van ‘om de hoek’ uit Winde. Het sporten van Joost en Lotte is nu zelfs dichterbij dan in Amsterdam, ze spelen volleybal in Peize. Joost in Heren-2, Lotte in Dames-1 en Joost is ook scheidsrechter. Naast gewoon lekker sporten bracht het volleyballen ze jaren geleden ook bij elkaar. In 2010 vers gearriveerd in Amsterdam trainde Lotte een keer mee met het damesteam dat door Joost werd getraind. Ze vonden elkaar leuk, en er bleken meer overeenkomsten, zoals dat ze allebei een link met de studie Nederlands hadden en allebei nauw met dezelfde collega hadden samengewerkt. De rest is geschiedenis.
Het leven in Bunne bracht een nieuwe cultuurervaring met zich mee: ze krijgen nu na ruim een jaar ook aardig inzicht in wat de boeren doen en wanneer. En dat ‘de noorderlingen’ helemaal niet zo stug zijn als wel wordt gezegd, maar soms wel “net zulke vaatjes buskruit als de Randstedelingen”. Ze vinden de rust en ruimte erg prettig; in een stad is veel herrie, vinden ze nu. Terwijl het geluid van trekkers die langsrijden om te poten of zaaien, maaien en oogsten er hier gewoon bij hoort. Net als het actief deelnemen aan het dorpsleven. Zo hebben ze al meegeholpen met de schoonmaakactie van de Hardenstee, hebben ze de BBQ mede georganiseerd en schreef Lotte al haar eerste stukje voor de Neisputter.
En nu weer een 5 jaren project dus. Want zo lang werkt Lotte in ieder geval bij de RUG. De tijd zal het leren of er over 4 jaar een stukje met de titel “Een tijd van komen en gaan” over dit viertal geschreven gaat worden. We hopen natuurlijk van niet. Een verlaat welkom, Rune, Mats, Joost en Lotte!
